RELACJA

Powieść Mai Lunde przede wszystkim uświadamia, jak bardzo wciąż jesteśmy zależni od natury i jej zasobów, które często lekkomyślnie eksploatujemy. Umiejętne przeplatanie wątków rozgrywających się na różnych płaszczyznach czasowych pozwala zauważyć podobieństwa pomiędzy sposobami funkcjonowania ludzkich społeczności i pszczelego roju.

Wątek relacji dzieci i rodziców, który jest obecny w każdej z opisanych historii, nasunął nam wiele różnorodnych refleksji – o wciąż obecnych w wychowaniu stereotypach związanych z nierównością płci, o roli kobiety w wychowaniu dzieci i wyznaczaniu kierunków życia rodzinnego, o odpowiedzialności za stan środowiska, które przekazujemy następnym pokoleniom.

Wybierając lekturę wiedzieliśmy, że dotyka ona problemu, który już chyba na zawsze pozostanie istotny – kryzysu klimatycznego i związanego z nim wymierania gatunków. Nie podejrzewaliśmy jednak, że przyjdzie nam ją czytać w okolicznościach, które jeszcze dobitniej dadzą nam odczuć jej aktualność. Bo przecież powódź pustosząca ludzkie siedziby i zjawisko wymierania pszczół na całym świecie są w dużym stopniu następstwem tego samego – zbyt dużego wpływu człowieka na środowisko naturalne.

„Historia pszczół” prowadzi do niewesołej konstatacji, jak wiele zła wyrządziła ludzkość na Ziemi, nie zdając sobie sprawy, że w rzeczywistości robi krzywdę samej sobie. Niesie jednak iskierkę nadziei i pokazuje, że przyroda sobie poradzi, a jeśli pozwolimy jej na zgodny z naturą rozwój, to może w przyszłości na naszej planecie zostanie odrobina miejsca także i dla nas…

Pozostajemy pod wrażeniem „Historii pszczół”, ale już zabieramy się za czytanie następnej książki.

W październiku będziemy czytać „Baśń o wężowym sercu” Radka Raka, a 29 października spotkamy się, żeby podzielić się refleksjami z lektury.